Paul J. Flory

Paul J. Flory

Biografía
Nacemento	19 de xuño de 1910 Sterling, Estados Unidos de América (pt)
Morte	8 de setembro de 1985 (75 anos) Big Sur, Estados Unidos de América (pt)
Causa da morte	infarto agudo de miocardio
Educación	Universidade Estatal de Ohio Elgin High School (en) Universidade de Manchester
Director de tese	Herrick L. Johnston (en)
Actividade
Campo de traballo	Fisicoquímica e polymer science (en)
Ocupación	químico, académico, autobiógrafo, físico, enxeñeiro, profesor universitario
Empregador	Universidade Cornell University of Cincinnati (en) DuPont Universidade Stanford Goodyear
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (Membro da Academia Nacional de Ciencias dos Estados Unidos) (1953–) Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Obra
Obras destacables (1953) Principles of Polymer Chemistry (en)
Premios
(1977)  Medalha Perkin (pt) (1976)  Herman Mark Award in Polymer Chemistry (en) (1974)  Medalla Nacional de Ciencia (1974)  Medalha Priestley (pt) (1974)  Premio Nobel de Química (1973)  Prêmio Willard Gibbs (pt) (1971)  Medalla Elliott Cresson (1969)  Prêmio Peter Debye (pt) (1968)  Medalha Charles Goodyear (pt) (1962)  Polymer Physics Prize (en) (1962)  Medalha William H. Nichols (pt) (1954)  Bolsa de estudos Guggenheim  Membro da Sociedade Estadounidense de Física  Prêmio Químico Pioneiro (pt)

Paul John Flory, nado o 19 de xuño de 1910 en Sterling, Illinois (EUA) e finado o 9 de setembro de 1985 en Big Sur, California, foi un químico e profesor universitario galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1974.

Biografía

Tras graduarse en química na Elgin High School en 1927, conseguiu o doutoramento na Universidade do Estado de Ohio en 1934. En 1961 foi nomeado profesor de química na Universidade Stanford.

Investigacións científicas

Iniciou a súa investigación na compañía farmacéutica DuPont xunto a Wallace Carothers, o inventor do nailon, co cal traballou acerca da creación dos polímeros. Flory foi o primeiro en esclarecer e explicar a conexión entre as lonxitudes das moléculas formadas en cadea e as condicións de reacción que estas determinan. Para iso operou cunha técnica que denominou temperatura zeta e punto zeta (rebautizada actualmente na súa honra temperatura Flory) pola cal a molécula asume un tipo de estado óptimo de compactación e insolubridade que varía segundo os tipos de polímeros e os diferentes axentes disolventes. As súas investigacións orientáronse en descubrir como se forman as moléculas que despois se enlazan en longas cadeas, procesos de grande importancia na fabricación de plásticos.

En 1974 foille concedido o Premio Nobel de Química polos seus estudos, teóricos e prácticos, na fisicoquímica das macromoléculas.

Véxase tamén

• Premio Nobel de Química

Ligazóns externas

• Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1974 (en inglés)
• Biografía na páxina do Instituto Nobel 1974 (en inglés)
• Geoffrey Wilkinson en Biografías y vidas

Predecesor: Ernst Otto Fischer, e Geoffrey Wilkinson

Premio Nobel de Química 1974

Sucesor: John Warcup Cornforth e Vladimir Prelog